Często jest nazywany kryzysem egzystencjalnym lub kryzysem połowy życia i dotyczy obu płyci. Pojawia się pomiędzy trzydziestym, a czterdziestym rokiem życia i należy do tak zwanych kryzysów rozwojowych. Jego celem jest ukierunkowanie i przygotowanie nas do drugiej połowy życia, czyli do późnej dorosłości. Zazwyczaj pojawia się nagle i niespodziewanie powodując tąpnięcie zdrowia psychicznego. Niejednokrotnie kryzysowi wieku średniego towarzyszą różnego rodzaju dolegliwości fizyczne powodujące niepokój i obawę o własne zdrowie. Typowymi przejawami kryzysu połowy życia są stany depresyjne, stany lękowe, uczucie pustki egzystencjalnej oraz wszechogarniający brak poczucia znaczenia i sensu życia.